Columns

Schrandere knapen, die redacteuren van DTH. Loop ik na de seizoen ouverture in licht eufore stemming het stadion uit, bieden ze me als zij-instromer een comback aan als columnist. Mijn laatste schrijfsel voor DTH was toch al ras een jaartje of vijftien geleden. Maar ja, na vijf goals en tien bier is het vlees zwak. Terug op het oude nest dus. Of beter gezegd, in de oude mand. Woef.

Dan denk je: genoeg gebeurd het afgelopen anderhalve decennium. Hoe moeilijk kan het zijn een snedige column te schrijven? Maar precies deze week is echt ALLES al gezegd wat er te zeggen valt over ons cluppie. Hoe swingend, rete-aanvallend, verfrissend ons Dickie-taka voetbal is! Nieuw elan. Top-vier kandidaat. Stabiel beleid. Publiek dat snakt naar vermaak naar de defensieve jaren Meijer. Wat nog toe te voegen?

Best veel. Dit viel mij nou op de afgelopen week:

Je moeder is een hoer
In de zeventiende minuut tegen NAC werd er ook in de Goffert (naar ik aanneem) geklapt voor de vermoorde meisje Lisa uit Abcoude. Ik krijg zelf soms last van klap-inflatie, maar een beetje medemenselijkheid kan in deze barre tijden nooit kwaad. Femicide staat terecht in de belangstelling en dat is wel een applausje waard.

Hoe diep die compassie met de andere kunne is, vraag ik me dan weer af als de moeder van Sydney Van Hooijdonk door een flink deel van de goegemeente voor hoer wordt uitgemaakt. Ik ben nog niet gerust op het vrouwbeeld van al mijn medesupporters.

Goal van Sydney? Die zit nie!
Klein standje had Sydney wel verdiend trouwens: zijn juichpartij na zijn (vermeende) goal, met irritante handje achter zijn oor, langs vakkie 080, was niet te doen. Zijn handgebaar toen hij zich realiseerde voor lul te lopen, zo van ‘kom maar op jongens, ik verdien wel een spreekkoortje’, dan weer wel. Maar toe vrienden supporters, bedenk eens wat origineels. ‘Sidney, Sidney, Sidney, die goal van jou die zit niet, die zit, die zit nie’ ofzo.

Sinterklaasjournaal
Te lachen viel er ook een hoop na Suske en Wiske en de geheimzinnige shirtjesdiefstal. Wat een grap. Kennelijk kun je in ons stadion een kuil graven en zo in de schatkamer komen. En waar iedereen een grimmige shirtverbranding op de Korenmarkt verwachtte, wisten wakkere speurders de shirts in eigen stad terug te vinden! No shit Sherlock! Een feuilleton in vele delen. Het Sinterklaasjournaal is er niks bij.

Zielig
Over de Korenmarkt en Vitesse geproken. Not done, natuurlijk, om de naam voluit te gebruiken. Maar ach, tegenover een club die feitelijk niet meer bestaat, kun je best een beetje grootmoedig zijn. Het zal de leeftijd zijn, maar ik heb eerlijk gezegd wel te doen met de gewone supporter daaro, die zijn of haar cluppie moet gaan missen. Tuurlijk, niemand deed ooit zijn bek open toen allerlei gas- en oliepatsers de boel kwamen overnemen. En ze hebben er een onwaarschijnlijke teringzooi van gemaakt. Dus de KNVB moest zijn tanden wel een keer laten zien, anders zouden ze elk geloofwaardigheid verliezen. Maar laten we wel wezen: wat kan een gemiddelde seizoenkaarthouder daar nu helemaal aan doen? Op iemands graf dansen, geeft op de lange termijn maar weinig voldoening. Ik vind het zielig.

Maar alweer teveel gezegd over de geelzwarten.
Weer even terug naar de Goffert. Dat was lekker zingen zondag:
Mijn lust en mijn leven, Voor jou alles geven, Ons NEC altijd op één!

Ik heb een variant bedacht:
Voor de rest van mijn leven, Is het een gegeven, Dat NEC altijd maar wint.

En ik ben van plan vrij oud te worden, dus nog even volhouden mannen!

Joris

Lees meer

Ik ben niet verder gekomen dan een vriendenelftal van Hatert. Zeg maar het nivo kappe draaie kwiet. Maar na het kwiet raken, vlogen mijn maatjes van de rechterkant er wel altijd als een niet altijd even geleid projectiel in.

Achterin hadden we twee stofzuugers. Rood en Rood. Dat de heup waarop ze altijd slidings gemaakt hebben, voor hun 47e al versleten of vervangen is, zegt genoeg. Zelf slikte ik een heel seizoen een napro voor de wedstrijd, eentje in de rust en eentje erna. Om de wedstrijden niet te hoeven missen. Niemand wilde trouwens een wedstrijd missen, niemand wilde wissel staan.

Op de trainingen hoopten we op modder en regen. Het veld werd uitgezet in de buurt van de plassen en niet ernaast. Niemand mocht erna thuis de hut meer in. Beste maatjes kregen op de training bonje maar zopen wel samen de bar van Harten Twee weer leeg.

Of we nu verloren of wonnen. De lampen van het clubhuis werden door ons uit gemaakt. Strijd. Vriendschap. Knokken voor iedere meter met een grote smile. Voetbal niet om aan te gluren maar wel na iedere wedstrijd totallos.

Hoe anders de Bloedkuul. Spelers waarvan het lijkt dat ze ieder greintje van plezier in het spel verloren hebben. Die niet meer weten wat hartslag 190 is. Zoveel gelatenheid. Al meer dan 2 jaar een collectieve depressie in het rood zwart en groen.

Zonder smile geen strijd. En zonder strijd geen smile. Ze missen geen trainer,  ze missen al 2 jaar een coach. Die hun koppie traint en niet de benen. Om die gasten duidelijk te maken dat ze het mooiste vak van de wereld hebben en God op hun blote, schone, nooit vuil te krijgen knieën mogen danken dat ze met voetbal hun poen mogen verdienen.

En dat ze weer in ieder vezeltje gaan voelen waarvoor ze naar de Bloedkuul gekomen zijn;

Om te stuufe.

Vind jij het net als Bart ook leuk om een keer een column of iets anders voor De Trouwe Honden te schrijven? De Trouwe Honden is altijd opzoek naar vers bloed. Dus pak de pen, schrijf een stukje en mail het naar het ons door!

Lees meer

Het is definitief voorbij. Na een lang en overwegend frustrerend seizoen, waarin we heen en weer werden geslingerd tussen hoop en vrees, viel gisteren eindelijk de beslissing. Een beslissing die op voorhand eigenlijk al vast stond. We wisten namelijk allemaal al dat het helemaal fout zat na het verlies tegen Jong Ajax. En we wisten allemaal dat het pas echt goed fout zat na het tweede verlies tegen Jong Ajax. En er was geen twijfel meer mogelijk dat het helemaal fout zat na het pijnlijke gelijkspel in en tegen Dordrecht, waar minimaal een overwinning noodzakelijk was. En uiteraard wisten we allemaal dat er geen weg terug meer was na de 4-0 oorwassing in Emmen tegen de plaatselijke FC. Maar dan kom je in eigen huis toch weer vroeg op 2-0. En vervolgens op 4-1 met nog 45 minuten voetbal resterend. En dan ga je toch weer stiekem dromen en hopen en…. Nee. Genoeg, het is nu echt, serieus, helemaal voorbij.

Lees meer