Wichard

Het was eigenlijk niet mijn bedoeling, maar hieronder volgt een verhaal dat helemaal over Elayis Tavsan gaat, een speler die er ondanks zijn grote talent niet in slaagde de harten van de NEC-fans te veroveren. Waarom niet?

Toen ik Tavsan voor het eerst bij NEC zag spelen, wist ik direct dat NEC een goede voetballer in huis had gehaald. Hij had toen net een succesvolle verhuurperiode bij Telstar achter de rug en koos voor veel speelminuten in de Eerste Divisie bij NEC, in plaats van een onzekerder bestaan in de Eredivisie bij Sparta.

Kenmerkend voor zijn spel was de dreigende dribbel vanaf rechts, om dan naar binnen te trekken en de bal met links in de verre bovenhoek te krullen. Ja, zoals Arjen Robben. Maar, hoe kon het ook anders, er was een keerzijde.

Tavsan bleek weinig oog te hebben voor medespelers. Heel wat mooie dribbels liepen vast door de kennelijke onwil de bal tijdig naar een teammaat te passen. Heel wat kansrijke spelsituaties werden de nek omgedraaid. Tot frustratie van de fans. De paradox is natuurlijk dat die kansrijke situaties wel eerst door Tavsan zelf waren gecreëerd. De teleurgestelde hoop die zijn acties vergezelde, zorgde ervoor dat veel fans beetje bij beetje een hekel aan Tavsan kregen.

Lees meer

Vier overwinningen op rij, een aardig trainingskamp met uitblinkende Japanners en een weer fitte Sandler, we hadden veel zin in de herstart van de Eredivisie. Waar we de competitie in augustus nog startten met een eenvoudig programma dat werd verprutst, biedt de herstart juist een pittig begin. Eerst Feyenoord, dan Go Ahead Eagles op woensdag voor de beker, gevolgd door FC Twente thuis, en Go Ahead uit. Ga d’r maar aan staan.

Eerst Feyenoord-uit dan maar. Door de blessure van Schöne en schorsing van Hoedemakers was het geen verrassing dat Rober Gonzales in de basis begon. Ook al hadden sommigen misschien gehoopt op Sano. Wel verrassend dat Tavsan niet in de opstelling verscheen en niet eens op de bank zat. Rara, wat was hier aan de hand? Meijer gaf duidelijkheid: er zijn transferperikelen rond Tavsan en die kon zich daardoor niet op de wedstrijd concentreren (zie verder onder ‘Dieptepunten’). Baas begon daardoor als linksbuiten en niet de net gehuurde Borges Sanches.

Uiteraard wilde NEC zich niet laten overlopen, wilde het hoog druk zetten, de vrije ruimte vinden, etcetera, maar dat lukte gewoon niet. De bekende hoge intensiteit van Feyenoord was onze ploeg te machtig. Geen tijd, er was nergens tijd. Meer dan drie seconden balbezit zat er niet in. Elk duel werd verloren. Het was niks. Na 28 minuten was het 2-0 en was Van Rooij eraf met een hoofdblessure. Een vernedering lag op de loer. Maar het liep anders…

Lees meer

Al vroeg in de wedstrijd was duidelijk dat NEC dit potje moest gaan winnen. Op elke positie heeft NEC een betere speler staan dan PEC Zwolle. En zo geschiedde, het werd 3-1 voor de mooiste club van de wereld.

Dat had, gezien het grote kwaliteitsverschil, toch meer voeten in de aarde dan nodig. NEC heerste grote delen van de wedstrijd maar zag PEC te vaak gevaarlijk worden. Tegelijkertijd waren er talloze kansrijke situaties waarin NEC verzuimde de trekker nog een paar keer over te halen. Met een nulletje over drie, vier, had de wedstrijd na een uurtje echt klaar kunnen zijn.

In vergelijking met de wedstrijd tegen Ajax stonden Hoedemakers en Tavsan in de basis, Schöne en Baas begonnen op de bank. Hoewel het met de veel genoemde sleet bij Schöne wel meevalt, is het goed om te zien dat Hoedemakers een prima alternatief is, met inderdaad meer loopvermogen, maar ook minder finesse dan Schöne. In de wat chaotische slotfase was Schöne bovendien nodig om de organisatie op orde te houden, hij is nog steeds van grote waarde voor dit elftal. Dat Baas het veld moest ruimen voor Tavsan was logisch na zijn sterke optreden tegen Ajax. Tavsan is terug en we hebben alles wat we mooi en lelijk aan ‘m vinden al weer gezien: zijn snelheid en passeeracties zijn geweldig, linksback Macnulty van PEC werd in de rust gewisseld, helemaal dol gespeeld. Maar hij heeft ook nog steeds weinig oog voor medespelers die er beter voorstaan dan hijzelf.

Lees meer

Het uitspelen van het restant van AZ – NEC was in allerlei opzichten bijzonder.

Het was met zes seconden reguliere en vijf minuten blessuretijd, de kortste uitspeelwedstrijd ooit in de eredivisie. Ook bijzonder, maar liefst 237 NEC supporters wilden dat graag met eigen ogen zien. Bovendien was de reden voor dit restantje traumatisch: hoe blij zijn we allemaal niet, dat er gespeeld (en gewonnen) werd vóór Bas Dost en mét Bas Dost, thuis op de bank weliswaar maar hij is er nog?

Een aspect dat wat ondersneeuwde was het sportieve belang. De laatste driepunter was van 23 september tegen FC Utrecht! Daarna volgden vijf gelijke spelen en twee nederlagen. Degradatiestress, here we come. Gezien het onvermogen om de deur achterin op slot te gooien was er dus alle reden voor een vochtige bilnaad.

Lees meer