Ik beschouw mezelf als een traditionele, misschien wel ouderwetse voetbalsupporter. Als we scoren juich ik en als we winnen gaan beide vuisten de lucht in na de wedstrijd richting de spelers, roep ik heel hard YES en stap ik met een grijns in de bus terug naar huis. Daar bespreken we dan de hoogtepunten en genieten we extra van het gekochte drankje. Als we verliezen dan baal ik, maak ik soms een wegwerpgebaar richting spelers na afloop (zeker als de inzet onder de maat was), komen er krachttermen van teleurstelling uit en nuil ik in de bus op de terugweg. Dan is Meijer een tactisch onbenul, was de tactiek drama en kunnen de spelers er geen ruk van. En af en toe was de scheids natuurlijk ook klote en lag het ook aan hem.
De uitwedstrijden het afgelopen jaar zijn fantastisch. De sfeer is top, de aantallen gigantisch en er is nauwelijks gezeik. Die sfeer en die aantallen, maken me trots om NEC supporter te zijn. Helaas wordt deze support de laatste wedstrijden steeds minder beloond door de spelers op het veld met goed voetbal en vooral ook punten. Langzaam glijden we af naar de kelder en dat is een plek waar deze selectie niet thuis hoort. Tegen PSV kun je natuurlijk verliezen, maar de manier waarop, zonder lef en met slechts een enkele kans, dat was gewoon ondermaats. Een week eerder in de eerste helft tegen Sparta was het voetbal zelfs zo ontzettend slecht, dat niet alleen de basis werd gelegd voor de nederlaag, maar ook voor mijn koppijn in de avond. Om nog maar te zwijgen van de boosheid en frustratie voor de hele week erna.
