We schrijven 15 november 1900. Drie kameraden in de Benedenstad – August Lodenstijn, Antoon Kuypers en Wouter van Lent – richtten samen een voetbalclub op, ‘Eendracht’ geheten, vrij naar een spreuk op de poort bij de Grote Markt (“Eendracht maakt macht”). Spoel 125 jaar vooruit en onze mooie club, inmiddels herdoopt tot N.E.C. na een fusie in 1910 met NVV Nijmegen, leeft als nooit tevoren. Vorig weekend werden we al getrakteerd op een fantastische en ronduit unieke sfeeractie van Legio, maar uiteraard was het dit interland-weekend waar het jubileum daadwerkelijk gevierd zou worden.
Vannacht werd het 125-jarig bestaan al afgetrapt met een indrukwekkende fakkel- en vuurwerkshow op de Waalkade. Honderden, zo niet een goede duizend fans waren komen opdagen om onze jubileumviering officieus in te luiden, met een indrukwekkend schouwspel als gevolg.
Maar het hoogtepunt was uiteraard het duel waar vele fans reikhalzend naar uitgekeken hebben: Team Mario tegen Team Ron! Eerder op de dag werden nog de fraaie borstbeelden onthuld van Sije Visser (meeste wedstrijden ooit voor onze club) en Frans Janssen (clubtopscorer aller tijden). Ook werd het nieuwe jubileumboek onthuld dat mede geschreven is door voormalige Trouwe Hond Dirk Logterink.
En toen was het dan toch eindelijk tijd voor het Duel aller Duels, het Treffen der Legendes, een glorieus ensemble van clubhelden in onze mooie Goffert. Die legendes zijn inmiddels allemaal wel veelal een paar kilo’s zwaarder en wat haren lichter, maar dat mocht de pret uiteraard niet drukken. De namenlijst van de twee teams was er werkelijk eentje om je vingers bij af te likken als NEC-fan. Zo veel historie en zo veel mooie herinneringen, allemaal samengebracht in twee keer dertig minuten en een beetje blessuretijd.
Team Ron. Vlnr: (achter) Dennis Gentenaar, Nick van der Velden, Zico Tumba, Christian Santos, Marcel Appiah, Rene van Rijswijk, Rens van Eijden, Arjan Ebbinge, Rob Wielaert, Frank Demouge, Frans Paymans, John Vievermans, Jack de Gier, Antti Sumiala; (v00r) Jeffrey Leiwakabessy, Danny Hesp, Jarda Simr, Melvin Platje, Sjoerd Ars, Edgar Barreto, Gorgi Hristov, Leroy George, Resit Schuurman, Bjorn van der Doelen, Albert van der Sleen, Carlos Aalbers. Foto: Rob Koppers
Oorspronkelijk zou Jasper Cillessen meedoen met Team Mario, maar blijkbaar moest hij zich alsnog afmelden. Hierdoor werd Wilfried Brookhuis overgeheveld naar het team van onze succescoach en nam Albert van der Sleen diens plekkie over in Team Bikkel. Voormalig topscheidsrechter (en natuurlijk zelf ook nog ooit NEC-speler) Dick Jol was gestrikt om het op voorhand al legendarische duel in goede banen te leiden en dat deed hij met verve.
Uiteraard verwachtte niemand op voorhand een hoogstaand duel en was de wedstrijd al flink ingekort tot twee keer dertig minuten, maar toch wisten beide ploegen zich nog redelijk staande te houden. De uiteindelijk toch nog massaal toegestroomde fans vermaakten zich ondertussen uitstekend en een hele rits aan spelersdeuntjes die we soms al in jaren niet meer gehoord hadden konden weer uit de kast getrokken worden.
De wedstrijd werd afgetrapt door Sije Visser en Jan Peters. Peters had vantevoren al meermaals aangegeven dat hij helaas niet meer in staat was om mee te voetballen, maar gelukkig had de club dus alsnog een mooie manier gevonden om het clubicoon te betrekken in de feestvreugde.
De eerste helft bleef doelpuntloos, maar had toch enkele vermeldenswaardige momenten. Zo was er een ‘opstootje’ tussen voormalig NEC-spits en -coach Jack de Gier (spelend met ‘Jackiegoal’ op de rug) en Lorenzo Davids, waarbij De Gier met veel misbaar richting de scheids zoals we dat van hem kennen Davids een kaart probeerde aan te smeren.
Absolute cultheld Van Rijswijk (zonder twijfel de enige buitenspeler ooit in de volledige geschiedenis van het betaalde voetbal die zo bizar weinig scoorde en desondanks zo immens populair bleef) slaagde er op de een of andere manier in zichzelf pootje te haken terwijl hij de bal probeerde te schieten. Patrick Pothuizen pakte zijn 85e (!) gele kaart nadat hij Dick Jol een verwensing naar het hoofd slingerde toen de arbiter niet ingreep bij een duw in de rug. Dat die kaart niet geheel onverwacht kwam bleek wel toen Pothuizen zijn shirt optilde en een t-shirt toonde met daarop een grote gele kaart met het nummer 85 erin – een kwinkslag naar zijn fameuze actie toen hij zijn recordbrekende 84e kaart pakte in 2010.
El Kabir, die inmiddels een aardig buikje heeft gekweekt, hielp een absolute joekel van een kans volledig om zeep maar werd gered van eeuwige schande door de grensrechter die hem afvlagte voor buitenspel. El Akchaoui (met het wonderschone rugnummer 90+3!) speelde als een jonge god, denderend over de linkerflank als in zijn beste dagen en met nog altijd een prima vrije trap in de benen. En Sjoerd Ars kopte een bal op de paal. Zo werd met 0-0 de kleedkamers opgezocht.
In de rust kreeg Jonathan Okita eindelijk zijn verdiende publieksafscheid in de Goffert. De man die ons eigenhandig terug naar de Eredivisie schoot in het memorabele duel tegen NAC Breda werd uitgebreid bedankt voor zijn bijdrage aan die fantastische promotie en mocht een ereronde maken. Ook werden we getrakteerd op een live versie van ‘Al mot ik krupe’ door het Nijmeegs mannenkoor, wat helaas wel de hele geluidsinstallatie van Gerry naar de galemiezen hielp.
De eerste helft mocht dan geen goals gebracht hebben, de tweede helft was nog maar net begonnen of de bal lag al in het net achter Gentenaar. John Goosens leverde een prima voorzet af die via het hoofd van Bas Sibum op het hoofd van Joel Tshibamba terecht kwam en vervolgens met meer geluk dan wijsheid in het doel verdween. Aan de andere kant gaf Bjorn van der Doelen een mooie dieptepass op Sjoerd Ars die weliswaar scoorde, maar daarbij helaas meters buitenspel stond. Het verschil in leeftijd tussen de twee teams begon zich echter duidelijk te tonen, met een jonger en frisser Team Mario dat opeens zwaar de overhand had.
In de 40e minuut kopte Pothuizen rakelings naast het doel uit een hoekschop. Drie minuten later leverde Collins John een zeer zwak schot af op een voorzet van Lens, maar niet veel later knalde hij een nieuwe voorzet van diezelfde Lens op fenomenale wijze onhoudbaar in de kruising. En in de 46e minuut werkte Brett Holman de bal binnen na goed voorbereidend werk van Rutger Worm (wiens shirtje naar verluid vastgenaaid was aan zijn broek, net als bij Tshibamba!). Daarmee zat Team Mario op rozen en leek de wedstrijd een zeer eenzijdige aangelegenheid te worden. Toch bleek Team Ron nog wat troeven achter de hand te hebben. Zo was Christian Santos een constante plaag voor de defensie van Been. Een goede voorzet van zijn voet werd door Demouge niet op waarde geschat en Brookhuis redde diens inzet.
Een andere opvallende verschijning bij Team Ron was Zico Tumba, die tot voor een paar weken geleden nog van de aardbodem verdwenen leek. Tumba versierde een penalty nadat Davids hem neerhaalde in het strafschopgebied. Frank Demouge nam plaats achter de bal en liet Brookhuis kansloos. Vlak na die 3-1 was het wederom Tumba die na een fraaie lichaams-schijnbeweging zijn inzet nog gekeerd zag door Brookhuis, maar assistent-trainer Van der Velde schoot uit de rebound de 3-2 binnen. Opeens was het duel weer volledig in evenwicht en leek Team Ron zowaar de overhand te hebben.
Vijf minuten voor het einde van de wedstrijd maakte Team Ron twee zeer vermeldenswaardige wissels. Allereerst werd John Vievermans (ooit nog onderdeel van het team dat het beroemde tweeluik tegen Barcelona speelde in 1983) naar de kant gehaald en vervangen door zijn acht-jarige kleinzoon (!) die momenteel in de jeugdacademie van NEC speelt. Bij de andere wissel zagen we zowaar Ron de Groot zelf het veld in komen, waarmee hij zijn tweeledige rol bij ‘zijn’ club als voetballer en coach herleefde.
Ron de Groot blokte even later een schot, heroverde de bal en speelde in op Vievermans Jr, die zowaar een prima rush inzette over het middenveld en met een fraaie steekpass Santos wegstuurde de diepte in. Santos omspeelde Brookhuis en leek de 3-3 op de pantoffel te hebben, maar helaas zag hij zijn schot snoeihard op de paal ketsen. Bikkel zelf had even later ook nog een kans op de gelijkmaker, maar zijn schort zeilde naast het doel. Daarmee eindigde een toch zeer vermakelijk duel in een 3-2 overwinning voor Team Mario.
Daarmee was het jubileumfeest uiteraard nog niet voorbij. Tot zijn grote verrassing werd Ron de Groot uit een inderhaast opgetrommelde erehaag getrokken en verteld dat die haag er toch echt voor hem stond. Bikkel, die na 50 jaar (!!) trouwe dienst besloten heeft een stapje terug te doen, werd door Wilco van Schaik bedankt voor al zijn werk voor de club en Ron leverde vervolgens een korte speech af die recht uit het hart kwam. Ron werd vervolgens gebombardeerd tot erelid van de club, wat na een vernoeming van een tribune en onze mascotte zo’n beetje het laatste was dat NEC nog over had om deze absolute groen-rood-zwarte klasbak te eren.
Daarmee kwam een einde aan de officiele festiviteiten in het stadion, maar ging het feest uiteraard nog tot in de kleine uurtjes door. Al met al dus een uiterst geslaagd jubileum waar onze hele club enorm trots op mag zijn. We mogen dan een relatief kleine club zijn, veel grootser dan dit zul je het niet snel vinden. Namens heel DTH bij deze iedereen hartelijk gefeliciteerd met het 125-jarig bestaan van ons cluppie!!!
