Wij rood-zwart- en groenen hebben het maar goed. Dat we de knuffelclub zijn geworden van het nationale voetbalopiniewezen boeit me maar matig. Ik kijk vrij weinig naar de Kenneth Pérezzen van deze wereld. Ik kijk liever naar het veld. Prachtige overwinning op AZ. AZ mensen, daar poepte ik vroeger voor in mijn broek. Die waren toch zeker altijd veel beter dan wij? En dan lekker kwaad wezen op de scheids omdat we niet winnen van de Eagles. De Bekerwinnaar, de club die ons vorig jaar vernederde met een verpletterde 5-0, de mannen die lekker in de flow
zaten na een mooie winst in Athene. Maar zie nu: we kniezen omdat we niet wonnen. Een gelijkspel is ons daar niet genoeg, de lat ligt hoog. En er komt nog veel meer aan.
Man van Glas
Wie er tegen Twente weer (eens) niet aankomt, is de ongelukkige Sandler, die we in de eindfase in Deventer zo node miste met zijn rust en kopkracht achterin. We kunnen er inmiddels mee leven dat hij vaak stuk is. Anders was hij trouwens allang weg geweest naar een topclub. Maar kan de scheids hem dan misschien een beetje heel laten? Twee lullige gele kaarten trekken in een paar minuten is teveel van het
goede. Tijdrekken is niet lief, maar je moet je armen toch ergens laten als je hoog in de lucht springt? Handen af van onze Philippe dus!
Krasse knarrenbal
En dan het bal der knasse knarren half november. Dat wordt lollig. Ik leefde erg op bij het idee dat Annti Sumiala erbij is, voor de 50-plussers onder ons bekend van het legendarische spandoek: “Wij zijn pro-Annti”. Een groot poëet was daar bezig. In mijn herinnering was Annti toen al tamelijk volslank, eens kijken hoeveel kilo Fin we nu mogen bejubelen. Ik hoop op meer verrassingen van weleer. Maurice Graef
misschien? Gehate voetballer om tegen te spelen, dus fijn toen hij naar ons kwam. Ik heb nooit uitvoering geven aan het idee een spandoek te maken met “Graef: alaaf”. Kan het alsnog? Wie ik eigenlijk ook wil zien: René van Rijswijk. Zijn zijn manen al grijs? Maakt hij nu wel een goal? Een heerlijk tijdverdrijf voor de komende tijd dus: wie mist er nog in de Dreamteams van Ron en Mario?
Vlagvertoon
Wat hopelijk weer snel verdwijnt uit ons stadion is de nationale driekleur in het algemeen en de NSB-vlag (de variant met Oranje in plaats van Rood) in het bijzonder. Wat begon als een te billijken blijk van solidariteit met vrouwen en hun recht veilig over straat te gaan, is rap ontaard in een merkwaardige potpourri van protest tegen AZC’s, onversneden nationalisme, hooliganisme en erger. Ik was niet
trots op een zichzelf als zodanig kenbaar makende delegatie uit Nijmegen bij de Malieveldrellen een paar weekjes terug. Hopelijk blijven we in ons stadion verstoken van dit soort fratsen en kunnen we onbekommerd blijven juichen voor en nuilen over spelers van elke kleur, kunne en komaf.
Foebel
Terug naar waar het om gaat: de bal en wat de onzen daarmee doen. Na acht potjes en een interlandperiode trek ik de volgende conclusies:
– wat NEC laat zien is in de eerste plaast hoogst vermakelijk
– het levert verrassend veel punten op
– dit spel zorgt dat je soms mazzel hebt en soms pech. We hadden best hoger kunnen staan zelfs
– we hoeven niemand te vrezen
– we gaan meedoen voor de Europese tickets
Wat een weelde.
Joris