De afgelopen week heb ik de berichtgeving over een eventuele nieuwe coach gevolgd als een kind de intocht van Sinterklaas. Waarom duurt het zo lang? Gaat alles wel goed, is ‘ie er al? En mocht er vandaag of in de loop van de week een naam uit de hoge hoed van Boekhoorn Ophof en co worden getoverd, dan zal het ongetwijfeld prima zijn, maar voor mij is er maar één ideale troonopvolger.
Ik moet een jaar of tien zijn geweest toen ik bijna iedere woensdagmiddag, vrij van school, naar het trainingsveld fietste om op handtekeningen te jagen van o.a. Marcel Koning, Antti Sumiala (!!), Ulrich Cruden, Mark Verhoeven, Emiel van Eijkeren, Michel Langerak, vedettes als Benito Kemble, (je wint er nog eens een quiz mee) Jörg Sobiech, Luuk Maes, Bas Roorda, Cees Lok, Patrick Pothuizen en andere toppers die meerdere malen een krabbeltje hebben gezet, maar die slechts met een karige naamsvermelding in deze post worden vereerd. (Ik had natuurlijk gewoon kunnen zeggen dat het om deze selectie gaat, maar is er iemand die er om maalt dat deze schitterende namen nog eens voorbij komen?). Naast al deze toppers was er echter één speler die voor altijd mijn persoonlijke held zou worden, mijn all time favourite, veur altied mn favoriet, zo u wilt.
Bij een zoveelste bezoek aan de training herkende hij mij aan mijn NEC-muts (met wollen bolletje!), sprak mij aan in plaats van ik hem, en hij zei het volgende: ‘Hej kerel, ben je nu alweer hier? Goed man!’. Na afloop van de training, toen alle spelers van het trainingsveld naar de secretaresses van het CBR het spelershome liepen, maakte de nummer zeven zich onsterfelijk: ‘Loop maar even mee, dan kan je direct aan iedereen een handtekening vragen. En heb je al een poster?’.
Met zijn besmeurde kloffie betrad hij de catacomben van de Goffert, hierbij alle medewerkers vriendelijk begroetend. Voor mijn gevoel duurde het lang (‘hij was me vast vergeten!’), maar uiteindelijk kwam Anton Janssen tevoorschijn met een poster in zijn hand: ‘Hier, jongen, deze is voor jou. En ik heb ook nog een setje spelerskaarten voor je gehaald, maar die moet je wel delen met je vrienden!’
In de eerstvolgende wedstrijd scoorde hij, ik heb geen idee meer tegen wie, maar ik herinner me nog dat ik harder heb gejuicht dan óóit en dat mijn poster, net zoals de speler zelf, eeuwigheidswaarde heeft gekregen.
Nu dan, beste Boekhoorn:
Krijg ik, aub, een poster in mijn (ietwat vroeg gezette) schoen? Anton Janssen hoort bij NEC, hij is klaar voor de taak en ik ben hem nog wat verschuldigd. Ik beloof dat ik harder zal juichen dan ooit. Of we nu boven, of onder de streep staan.
Tjerk García