Afgelopen zaterdag barstte dan uiteindelijk de bom. Na de nederlaag tegen hekkensluiter RKC Waalwijk was voor een groot gedeelte van de aanhang van onze club de maat vol. Swart, Aalbers, maar ook Babos, Vleminckx en nog wat andere spelers kregen vanaf het voorplein een reeks verwijten en – minder leuk – enge ziektes naar het hoofd. Het bestuur en de spelersgroep krijgen de schuld van de huidige malaise. Maar waarom zijn we nu zo boos? Volstrekt misplaatst natuurlijk. Eerder zouden we standbeelden voor alle betrokkenen op moeten richten. Lang leve Jacco en consorten, spelers bedankt voor de zoveelste nederlaag!
Een jaar of wat geleden was het leven van een NEC-supporter overzichtelijk: op zaterdag of zondag werd er gevoetbald en verloren en op maandagochtend kreeg je de hoon van je collega’s of klasgenoten over je heen. NEC betekende maar weinig in het voetbal, had het lelijkste shirt en stadion, overwinningen waren schaars en echte successen al helemaal buiten bereik van de Nijmegen Eendracht Combinatie. En toch was je trots op je club, je was nu juist verliefd geworden op die underdog; door onze aderen stroomt onvervalst Calimero-bloed. Want áls je dan een keer Feyenoord of Ajax wist te verslaan, PSV op een gelijkspel hield of een bekerfinale haalde, kon je – met het kippenvel nog op de armen – eindelijk met een grijns op het werk of op school verschijnen. Schaarse victorie smaakt zoeter, zoals een oud Japans gezegde luidt.
Maar toen veranderde het allemaal. Van Delft, groot geworden met kleine dingen, kwam aan het roer en NEC zou het land veroveren. Met een nieuw stadion, een nieuw logo en natuurlijk een nieuw tenue zou het nieuwe elan gestalte krijgen. Zeker toen ook nog bleek dat we in de rijkste Gelderlander uit de Quote een suikeroom hadden, mochten we gaan dromen. Niet langer zouden we hooguit FC Eindhoven aftroeven op de transfermarkt, nee, voortaan zouden we PSV, Ajax en Feyenoord concurrentie bieden in de slag om de grote jongens. En warempel, er kwamen successen: nationaal en Europees deed NEC van zich spreken. Iedereen genoot met volle teugen, ondergetekende incluis. The sky is the limit, was het credo en we zijn het zelf gaan geloven. Sterker nog: we dromen rustig verder. Een groter stadion is in aantocht, als het aan de echte verlichte geesten ligt niet met 20.000 of 30.000 plaatsen, maar eerder richting de 200.000 of 300.000! Fuck Maracanã en Nou Camp! En als we die Champions League zouden winnen zou zelfs dát een krappe behuizing zijn. Met God Adriaanse als coach en de voltallige voorhoede van AZ op het veld zou dat ook slechts een kwestie van tijd zijn.
Het lijken de stuiptrekkingen van een periode die werd gekenmerkt door een grootheidswaanzin waar zelfs Napoleon Bonaparte en Alexander de Grote verlegen van zouden worden. Co Adriaanse had uit voorzorg zijn telefoon maar uitgezet en liet via de media weten dat hij niet echt stond te springen om bij NEC aan de slag te gaan en ook de failliete boedel van AZ’s grootaandeelhouder zie ik nu niet direct in de winterstop naar Nijmegen verkassen. NEC is terug waar het lange tijd stond: in de kelder van de eredivisie. Met de nacompetitie altijd als dreiging op de achtergrond en het spreekwoord over het servet en het tafellaken weer hoog in het vaandel. Onze club is weer de club waar we ooit kriebels van in onze buik kregen.
Geprezen zij dus het bestuur dat dit mede mogelijk heeft gemaakt. Dat de meest talentvolle selectie ooit de deur uit heeft laten lopen voor weinig meer dan een rol drop (tegenwoordig welgeteld één NEC-munt waard), dat de opbrengsten van het meest succesvolle Europese avontuur dat we ooit hebben mogen beleven vakkundig heeft laten wegvloeien naar een gat in de begroting waar een gemiddelde eerstedivisionist een heel jaar van kan draaien. Hulde ook aan de technische staf en spelers. Eindelijk kunnen we weer genieten van hotsenknotsen en begonia’s. Al dat technische gedoe met one touch voetbal is goddank verleden tijd, wij hanteren weer de old skool lange bal. Het voorplein dient niet langer voor de verkoop van duosjaaltjes NEC-Tottenham of NEC-HSV, maar wordt weer belegerd door een schuimbekkende menigte die het hoofd vraagt van eenieder met een stropdas die onder de rolluiken vandaan komt. De vaste supportersbegeleiders van het korps Gelderland-Zuid zijn zowaar gesignaleerd met de wapenstok in de hand. Ietwat onwennig, maar toch!
NEC is dus weer NEC, de eierdop staat weer fier op ons hoofd, Studio Sport maakt de minachtende opmerkingen die we van ze gewend waren en de maandagochtenden beginnen we zoals we ze vroeger altijd begonnen! NEC, weer het ouderwets lelijke eendje. Een mooi moment om het balkenshirt en het oude logo te herintroduceren. Mijn hemel, ik word weer helemaal opnieuw verliefd! Duizendmaal dank! <<
Thomas