De Gelderlander van vandaag: NEC-Dinamo Boekarest

De doorbraak van een wervelwind
Ntibazonkiza maakt spetterend Europees debuut bij NEC.

De Bran­ding in Doorwerth. Mario Been tikte hem op de schouder en zei: „ Saïdi, in six months you go back to Burundi.” De trainer van NEC had het gehad met de kleine aanvaller, die vooral geblesseerd was en categorisch wei­gerde echt in zichzelf te gaan inves­teren. „Maar nu gaat het beter dan toen”, glimlachte de kleine man uit Burundi, die gisteravond in het UEFA Cup-duel tegen Dinamo Boekarest (1-0) een spetterend Eu­ropees debuut maakte in het keur­korps van Mario Been.

Vergeten zijn de dagen dat Ntiba­zonkiza zijn wedstrijdjes speelde bij Jong NEC. Dat hij alleen praat­te met ploeggenoten die net als hij het Frans machtig waren. „Ik heb Nederlandse les”, zei het manneke, dat zich tot de absolute smaakmaker van de avond had ontpopt. „Twee dagen per week. Van meneer Lagendijk. Alleen na de vakantie is het er nog niet van gekomen. Binnenkort maken we weer nieuwe afspraken.” Het feit dat hij eindelijk de taal machtig is, heeft alles veranderd. „Het is allemaal gemakkelijker ge­worden. Nederlands blijft een moeilijke taal, maar in de kleedka­mer kan ik nu tenminste met ie­dereen praten. Duidelijk maken wat ik bedoel.”

Maar ook in het veld lijkt de aan­valler eindelijk te begrijpen dat hij meer zal moeten brengen, wil hij doorbreken bij NEC. „Talent al­leen is niet genoeg. Dat heeft de trainer me duidelijk kunnen ma­ken.” Tegen Dinamo Boekarest verraste Been hem met een basisplaats. „Ik was hartstikke blij. Als je vanaf het begin mag meedoen, heb je meer kans om te laten zien wat je kunt.” Na een aarzelende start bracht hij de Roemeense verdedigers steeds vaker tot wanhoop en kreeg hij de 12.000 Nijmeegse fans met werve­lende passeerbewegingen keer op keer op de banken.

„ Als ik de bal aan de voet heb. Al­leen op die verdediger kan afgaan. Dan gebeurt alles automatisch. Denk ik niet na en gaat het bijna vanzelf. Helemaal als de suppor­ters zo tekeer gaan. Dat is echt mooi om mee te maken”, glom Ntibazonkiza een beetje trots. Twee keer testte hij gisteravond de vuisten van Bogdan Lobont. Een keer kopte hij over. Maar zijn voor­zet op Rutger Worm, na zeventig minuten, had een doelpunt moe­ten opleveren. „Maar alles ging heel snel. En die pass was hard. Zo’n gemakkelijke kans was het niet, hoor”, nam de hij zijn ploeg­makker in bescherming.

In zijn hand gloeide het mobieltje. Ntibazonkiza wilde Sadà, zijn vrouw, bellen. „ Zij is nog altijd in Burundi. In juli ben ik er op vakan­tie geweest. Daarna heb ik haar niet meer gezien. We bellen elke dag. Ik woon nu alleen in Nijme­gen. Mijn manager is bezig om haar hier te krijgen. Ik hoop dat het snel gebeurt. Alleen is maar al­leen. Voor mij zou het beter zijn als ze bij mij kwam wonen.” En daar ging hij weer. Naar het vol­gende interview. In het Neder­lands!

Schöne schikt zich in zijn rol
Deen speelt vanaf begin na afhaken geblesseerde Rachid Bouaouzan.

Eigenlijk had hij zich al verzoend met een plaats op de bank bij NEC. Maar toen Rachid Bouaouzan na een laatste test gis­termiddag zijn hamstrings voelde opspelen en zelf de duim omlaag bracht, kreeg Lasse Schöne alsnog het seintje van Mario Been. De Deense middenvelder zou toch spelen tegen Dinamo Boekarest. „Daar had ik niet op gerekend, maar ik heb me gewoon goed voor­bereid. Dit is de UEFA Cup. Dan moet je er staan.”

Op de trainingen in de aanloop naar de eerste Europese wedstrijd van het seizoen had hij het zien aankomen. Het rode hesje ging keer op keer aan zijn neus voorbij. „ Op een gegeven moment kwam Been bij me langs. ‘Je speelt even niet’, zei hij. Dat was natuurlijk vervelend. Maar als we met drie spitsen spelen, moet ik me voorlo­pig richten op de positie links voorin. Zoals vanavond. Mijn op­dracht was om de linkerkant zo goed mogelijk in te vullen. Maar ik ben natuurlijk een middenvelder. Geen echte linksbuiten. Zo moet ik ook niet spelen. Ik trek veelvul­dig naar binnen. En dat mag.”

Vreemde plek of niet, net als die andere tien NEC’ers had ook Las­se Schöne gisteren de avond van zijn leven. „Dat publiek. Zoals ze negentig minuten achter ons hebben gestaan. Dat was fantastisch.” In zo’n sfeer was het dan ook niet verwonderlijk dat NEC het bal spectaculair opende. „We begon­nen inderdaad heel goed. Kregen ook een paar kansen. Jammer dat het geen doelpunten opleverde. Daarna zakten we iets terug. Maar dat was niet meer dan logisch. Zo­als wij begonnen. Dat tempo. Dat afjagen. Dat hou je natuurlijk geen negentig minuten vol.”

Na rust begon NEC minder over­donderend, maar gaandeweg het tweede bedrijf waren de beste kan­sen wel voor de thuisclub. „ Geluk­kig kopte Jhon de 1-0 binnen. Daarna had het nog wel 2-0, 3­-0 kunnen worden voor ons. Jammer dat die goals niet vielen. Ga je over twee weken toch anders naar Roe­menië.” Of hij daar vanaf het begin zal spe­len? Schöne haalde zijn schouders op. „ Ik hoop het uiteraard wel. Ook als dat op de linkerflank is. Die zal ik dan zo goed mogelijk in­vullen.”

Jhon van Beukering had de goal in zijn dromen al voorbij zien komen 
Bij vitesse kwam het er maar niet van. Toen die club Eu­ropees speelde, zat Jhon van Beu­kering alle wedstrijden op de bank. „Daarom moest het vanavond ge­beuren. Mijn eerste doelpunt van het seizoen. Juist in zo’n wed­strijd. Bij mijn Europees debuut”, glunderde de spits van NEC.

Hij had alleen maar lopen genie­ten. „Ik voelde me heel sterk. Daar­om kon ik het die verdedigers ook lastig maken. Veel ballen doorge­kopt en ik was scherp toen het moest”, haalde hij zijn goal nog even voor de geest. „Youssef bracht die bal weer voor. Tussen die verdediger en mij was het du­wen en trekken. Tot ik hem het be­slissende zetje gaf, hij weggleed en ik tegendraads kon inkoppen.”

Het moment was perfect en kwam hem bekend voor. „ Omdat ik er gisteren al van gedroomd had. Een goal maken in zo’n wed­strijd. In zo’n perfecte sfeer. Het was jammer dat ik verder weinig in scoringspositie kwam. Maar ik heb me kunnen meten met topver­dedigers. En dat ging me niet slecht af.” Over twee weken moet NEC in Roemenië de klus afma­ken. „Dat wordt een heksenketel. Geeft niet. We hebben een volwas­sen ploeg. Ik heb er alle vertrou­wen in.”

Hamstring Bouaouzan werkt niet mee
Bij de chiroprakter had hij gisteren alles goed los laten ma­ken. „Vanuit de rug straalde het door naar mijn hamstrings”, zei Rachid Bouaouzan. „Drie uur voor de wedstrijd heb ik het nog geprobeerd. Durfde ik het toch niet aan. Dat was een moeilijke be­slissing. Maar stel dat die ham­string knapt. Ben ik nog verder van huis.”

Stad moet nog wennen aan cupsfeer
Met dank aan de NEC-­voetballers: een mooi Nijmegen-feest.

Enthousiasme voor NEC is er genoeg maar om nou te zeggen dat Nijmegen gisteren in Europacupsferen vertoefde, nou nee. En dat is jammer, want in en om stadion De Goffert was het gister­avond een ongekend voetbalfeest. Met dank aan een ontketend spe­lend voetbalteam.

Het voetbalfeestje komt ’s middags langzaam op gang in de stad. Te­gen vier uur verzamelen zich enke­le honderden supporters in de Mo­­lenstraat. De bedoeling was om  een uur. „Maar dat is veel te vroeg”, weet supporterscoördinator Jan Bluys­sen van NEC. „Die jongens moe­ten gewoon werken hoor.”

De sfeer is ontspannen op de zon­overgoten terrassen aan de Molen­­straat. Jongens, mannen en een en­kele vrouw drinken rustig hun biertje. Ze wegen de kansen van de Europese dreumes NEC tegen de sterke Roemeense ploeg die een stel onvervalste internationals bevat. Van een echte cupsfeer is nog geen sprake. „Komt door No­vio”, grapt Dimitri van Hees in zijn NEC- shirt. „Vijf jaar geleden toen NEC tegen Wisla Krakow moest, hadden alle Noviobussen NEC-vlaggetjes, nu niet één.”

De fanatieke supporter vindt dat Nijmegen wat magertjes in de sfeer zit. „ Hoeveel steden kunnen zeggen dat ze Europacupvoetbal in huis hebben?” Het echte enthousiasme moet nog komen.

In en rond het stadion is de stemming rond zeven uur al een stuk opgewekter, zeg maar ge­matigd hoopvol. Maar dan begint het feest. Met dank aan een geïnspireerd spelend NEC, met smaakmakers als de Nti­bazonkiza en Lorenzo Davids.

In de rust klinkt Al mot ik kruupe, iedereen zingt mee. En als Jhonny van Beukering hal­verwege de tweede helft de 1-0 binnenkopt, barst het feest pas echt los. Daar kunnen de gefrus­treerde Roemeense supporters niks op afdingen. Ze proberen het wel door brandende fakkels in het vak van NEC te gooien. Dat levert woedende reacties van het publiek op. Na afloop willen enkele NEC- supporters verhaal halen bij de Roemenen maar daar krijgen ze geen kans toe. De hekken van het uitvak blijven lang gesloten. De Dynamosupporters moeten net zo lang in het vak blijven tot het Nijmeegse publiek vertrokken is. Toch verricht de politie arrestaties; onbekend is hoeveel. „ Jammer, ontzettend jammer”, verzucht Jan Bluyssen. „Het ging zo goed, onze supporters hebben zich in ieder ge­val keurig gedragen.”