In de rubriek: Voetbalvrouwen, besteedt de VI deze week aandacht aan Astrid Been.
Astrid Been (44) leerde haar latere echtgenoot Mario in een Rotterdamse discotheek kennen. ‘Hij was toen al zo lekker brutaal.’ Een week na de eerste ontmoeting was het aan. Na avonturen in Italië en Oostenrijk wonen ze met hun kinderen Gianluca, roepnaam Luca (18) en dochter Jamie (14) onder de rook van Rotterdam in Barendrecht.
Ik zat aan de bar in een discotheek toen Mario voorbij liep. Hij wilde een praatje met een vriendin van mij maken, maar hij kwam niet verder dan mijn kruk. "Ga je met me mee naar Texel?", vroeg hij aan het eind van de avond. Ik keek hem aan of hij gek was en ging er niet eens op in. Mario vond dat juist mooi. Een week later spraken we weer af en sloeg de vonk definitief over. Ik weet nog goed dat hij me voor het eerst thuis kwam ophalen. Hij had zich heel netjes aangekleed omdat hij indruk wilde maken op mijn ouders. Hij had een stropdas om en een beige regenjas aan. Die dag heeft hij ook foto van mij gejat. Hij was echt brutaal. De eerste keer dat hij bij me bleef slapen, ging mijn moeder het bed in de logeerkamer opmaken. "Laat dat bed nu maar, ik ga toch bij Asje liggen", zei hij tegen mijn moeder. Bij hem thuis was het anders. Totdat we gingen samenwonen, sliepen we apart. Zijn ouders waren daar best streng in. Hij moest zich op het voetbal concentreren.’
Waar ben je op gevallen bij Mario?
‘Mario is heel spontaan, grappig en lief. Hij heeft een grote mond en een klein hartje. Mario kan niet tegen onrecht en oneerlijke mensen. Mario geeft ook graag iemand een aai over zijn bol. Ik denk dat hij zelf die aai juist erg heeft gemist tijdens zijn carrière. Hij speelde vanaf zijn zesde bij Feyenoord. Hij was het talent en het brutaaltje, ledereen ging ervan uit dat hij het ging maken. Misschien waren de verwachtingen wel te hooggespannen, het kon alleen maar tegenvallen. Ik denk dat hij het trainersvak leuker vindt. De mensen verwachten niet zoveel en hij kan zich nu echt bewijzen.’
Mario heeft ook zijn imago tegen gehad?
‘Dat heeft dat mij over de jaren het meeste pijn gedaan, dat hij nog altijd Pietje Bell wordt genoemd. Ik vindt niet terecht. Misschien is hij als jongen wel eens laks geweest, maar wat wil je van een kind dat altijd op een voetstuk is geplaatst? Ik kan je zeggen dat Mario vroeger helemaal niet zo’n stapper was. Hij houdt alleen wel van geintjes. Hij lost alles met een grap op. Je kunt met Mario geen ruzie maken, hij kan daar absoluut niet tegen. Ik kan hem verrot schelden en dan maakt hij een geintje. Wat zijn imago betreft kan ik zeggen dat hij echt tegen een vooroordeel opbokst. Ik denk dat hij harder moet werken om serieus genomen te worden. En hard werken dat doet hij. Mario is echt dag en nacht met voetbal bezig. Op de dagen dat we hem thuis zien, is hij meestal nóg met zijn gedachten bij voetbal. Er zijn best wel eens momenten in zijn carrière geweest dat hij een training had kunnen overslaan. Hij heeft het niet altijd makkelijk gehad.’
Astrid Been.
Waar doel je op?
‘Mario en ik hebben veel moeite gehad met kinderen krijgen. Ik had problemen om baby’s te dragen tot de levensvatbare leeftijd. We hebben een aantal kinderen verloren door vroeggeboortes. Ik bedoel dan geen miskraam, het waren echt bevallingen. Toen hij bij Feyenoord speelde ging er ook een zwangerschap mis. Mario was bij me in het ziekenhuis toen ons kind te vroeg geboren werd en overleed, Meteen daarna is hij naar de club gegaan om te trainen. Hij had Feyenoord ingelicht en tóch moest hij rondjes lopen. Diezelfde week stond een wedstrijd tegen Ajax op het programma, Zijn trainer zei toen in de krant dat een speler als Mario Been wel binnen 1 uur over de klap heen moest zijn. Hij moest overgaan tot de orde van de dag. Dat heeft me veel verdriet gedaan. Op dat moment had Mario juist een arm om zijn schouder nodig. Mario is superverantwoordelijk. Hij heeft nog nooit een training gemist, ook als trainer niet. Zes jaar geleden, een paar dagen voor de UEFA Cup-finale van Feyenoord, ging weer een zwangerschap mis en hebben we een tweeling verloren. Niemand weet dat. Mario heeft nooit over dat verdriet gesproken. Ik denk dat hij dat ook niet deed omdat hij zich juist zo wil bewijzen. Daarom doet het me pijn als hij keer op keer Pietje Bell wordt genoemd. Mario gaat als trainer met zijn spelers om zoals hij zelf had gehoopt behandeld te worden. Hij geeft ze wel die aai over de bol en is meelevend. Als een speler met zijn vrouw voor iets vervelends naar het ziekenhuis moet, dan verzet hij de training naar de middag. Door zijn eigen ervaringen kan hij ook goed omgaan met zogenoemde lastige jongens. Hij is jong geweest en weet dat iemand fouten kan maken. Hij geeft iemand een tweede kans, zolang je oprecht bent en hem niet in de maling neemt. Maar dat heeft hij snel genoeg door. Afgelopen week was er ophef over Joel Tshibamba die zijn shirt had uitgetrokken en van het veld werd gestuurd. Natuurlijk baalt Mario daarvan. Maar ik weet dat hij nooit lang kwaad kan zijn om zo’n actie.’
Wat is je mooiste ervaring door voetbal geweest?
‘Ik vond Italië ontzettend spannend. Ik had het voor geen goud willen missen. Het was er prachtig, de mensen waren heel lief en het eten was natuurlijk geweldig. De voorzitter van Pisa in die tijd (Romeo Anco-netani, red.) was echt knettergek. Hij controleerde de spelers op van alles en ging de huizen langs om te checken of de spelers op bed lagen. Ik ben in Pisa van Luca bevallen. Mario was er niet bij. Omdat ik al twee mislukte zwangerschappen door vroeggeboortes had gehad, zou ik een geplande keizersnee krijgen. Op een avond voordat Mario in trainingskamp ging voor een uitwedstrijd begonnen ineens de weeën. Ik durfde het niet te zeggen, want dan zou die president gek zijn geworden. Trainer, ik kom niet want mijn vrouw moet bevallen, kon je in die tijd niet zeggen. Na de wedstrijd tijdens de terugvlucht uit Sicilië is Luca geboren. Mijn vriendin die bij de bevalling aanwezig was, heeft de verkeerstoren in Rome gebeld. De piloot heeft in het vliegtuig omgeroepen dat Mario vader was geworden. Toen ik van de operatiezaal terugkwam op mijn kamer, stond die gekke voorzitter daar met het halve elftal om mijn bed. Een aantal jaar geleden zijn we met het gezin teruggeweest naar Pisa. We hebben de gynaecoloog die me toen heeft geholpen weer gezien. Omdat ik zo’n moeite had met mijn zwanger-schappen, was het contact hem heel nauw. Hij vertelde me dat hij nog nooit zo nerveus was geweest bij een keizersnee als bij mij. De president van Pisa had hem opgebeld: "Je zorgt dat het kind gezond op de wereld komt, anders zet je nooit meer een kind op de wereld". ”De tijd van Mario als speler bij Feyenoord was vooral erg gezellig. Met Yvonne, de ex-vrouw van Ruud Gullit, Ans Stafleu en de ex van Henk Duut hadden we erg veel lol. Eigenlijk volgden we het voetbal amper. Het was gewoon leuk elkaar te zien. Ik weet nog dat Ans een keer tien minuten na de rust zei: "Och jee, André is gewisseld". Ik begon te lachen, want André had er nog geen minuut in gestaan. Hij zat al heel de wedstrijd op de bank! Zo goed zaten we op te letten. Nu is dat wel anders. Ik ben nu veel meer geïnteresseerd. Het is zwaarder om met een trainer te zijn dan met een speler. Mario wordt nu afgerekend op de prestaties van het team. Het brengt een heel andere verantwoordelijkheid met zich mee. Vorig jaar hebben we het echt wel moeilijk gehad. Mario was heel stil toen het zo slecht ging met NEC. Mensen gaan ook anders doen. Ze doen soms net of je een ziekte hebt. Het is moeilijk onder woorden te brengen, maar vooral Luca en ik voelden het vreemde gedrag. Ook op school was het lastig. Kinderen pesten elkaar en ook al is het misschien als geintje bedoeld, het is niet leuk als ze iets over je vader of over je man roepen. Nu gaat het gelukkig goed en is iedereen positief. Maar ook nu denk ik vaak: Doe eens normaal. Mario is precies dezelfde trainer als vorig jaar. Maar ik ben wel trots op hem. Mario vroeg me net nog of ik dat wel zou zeggen. Hij vindt dat leuk. We zijn samen heel trots op onze kinderen. Onze dochter Jamie doet de theater havo/vwo. Al van jongs af aan heeft ze een droom. Ze wil dansen in musicals. De eerste keer dat we naar een voorstelling gingen en haar op het podium zagen staan, kregen Mario en ik tranen in onze ogen. Door Jamie is onze wereld ook vergroot. Vroeger draaide alles om voetbal. Tegenwoordig gaan we met het gezin naar musicals. Mario gaat ook wel eens alleen met Jamie naar het theater. Hij is dan apetrots als ze alle liedjes meezingt. Onze zoon Luca moet alleen nog examen doen in Economie en dan heeft hij zijn vwo-diploma op zak. Hij speelt in de A1 van Excelsior. Eigenlijk hebben we Luca nooit heel erg gestimuleerd om profvoetballer te worden. We wilden niet van die vervelende ouders worden en we hebben meer op school gehamerd omdat hij geen supertalent is. Achteraf hebben we daar wel spijt van. Ook hij moet namelijk doen waar hij gelukkig van wordt. Mario heeft hem nu op het hart gedrukt het maximale uit zijn talent te halen. Of het nu Barendrecht 1 of Excelsior 1 is, wij zijn tevreden. Al hoop ik als moeder dat hij gaat doorstuderen.