Ik kan me de treffer niet eens meer herinneren. Het moet 1995 geweest zijn, het voetbalseizoen liep ten einde. NEC en Groningen hadden geen belang bij een overwinning en vonden het allebei wel best als er een puntendeling uit de hoge hoed getoverd zou worden.
Bij een stand van 1-1 vonden de teams het welletjes en besloten om vooral niet meer aan te dringen. Iedereen had de afspraak meegekregen. Behalve Pavel Michalevitsj. Een minuut voor tijd zag de Wit-Rus zijn kans schoon en bezorgde tot verbijstering van een schuimbekkende Groningen- speler Erwin Koeman, de bezoekers de overwinning.
In mijn herinnering is het ’t enige doelpunt dat Michalevitsj ooit voor NEC heeft gescoord. Aan al te diepgravend onderzoek hebben we ons niet bezondigd, dat kan alleen maar afbreuk doen aan de dramatiek van het moment. Je moet een goed verhaal niet doodchecken.
Pavel Michalevitsj. Ik moest weer aan hem denken omdat Achilles’29 afgelopen week bekendmaakte dat het de Wit-Rus heeft ingelijfd. Pavel heeft altijd een warm plekje in ons sporthart gehad. We zien hem nog aankomen met zijn kornuiten Oleg Poutilo en Sergej Stanjoek bij een regenachtig De Dennen. Quick 1888 had drie Wit-Russische jeugdspelers ingelijfd en op De Dennen herleefden oude tijden met overvolle tribunes toen de A1 van Quick op de leeftijdgenoten van NEC stuitten.
Poutilo voetbalt nog over de grens in Kleef, Stanjoek heeft nog met de Wit-Russische selectie tegen Oranje gespeeld. Maar Pavel, met zijn veel te zware stem voor zo’n klein lichaam, was het snelst ingeburgerd. Had een Nijmeegse vriendin, studeerde logistiek en kreeg een profcontract bij NEC.
Uiteindelijk smoorde zijn carrière in een hoop blessureleed, mede veroorzaakt door een ongelukkige diagnostisering van clubdokter Boonstra, een naam die door menig oud-prof slechts met koude rillingen wordt uitgesproken. Komend seizoen weer te bewonderen op De Heikant. En een tip aan Achilles’29: maak nooit afspraken over de einduitslag. Niet als Pavel meedoet.
Bron: De Gelderlander