Dortmund is slechts een uur en een kwartier rijden van zijn geboortestad Nijmegen, maar Dennis Gentenaar waant zich in een compleet nieuwe voetbalwereld. De 29-jarige doelman is dolblij dat hij aanbiedingen van NAC en AZ liet schieten. Ook een ultieme financiële inspanning van jeugdliefde NEC, dat hem naar verluidt een
jaarsalaris van bijna een half miljoen bood, kon The Gent niet verleiden te blijven. Gentenaar wilde iets anders en ja, dat heeft hij gekregen. In een keurig restaurant in hartje Dortmund steekt hij zijn verbazing niet onder stoelen of banken.
In Nederland zouden we voetballend ver voorliggen op de Duitsers. Dat viel dus even tegen op mijn eerste training bij Borussia. Tijdens de rondo werd ik alle kanten opgestuurd.” De veronderstelde Duitse humorloosheid is volgens Gentenaar ook een misplaatst vooroordeel. “Laatst moest Kehi ‘in het midden’ op de training. Hij is nogal fanatiek, begon als een gek te jagen. We hadden net nieuwe rode keeperstruien. Mijn concurrent Weidefeller trok die meteen uit en begon als een stierenvechter te zwaaien. Kehi werd gek. Iedereen lag in een stuip.” Dat de Nijmegenaar bij zijn nieuwe club geen basisplaats heeft, neemt hij op de koop toe. Dat wist ik voordat ik kwam. In Nederland had ik alle stadions wel gezien. In Duitsland zitten er zelfs bij de degradatiekandidaten twintig-, dertigduizend mensen op de tribune. Borussia is ongelooflijk populair in deze streek, ondanks de financiële problemen en matige start. Er zijn vier fanshops in de stad, iedereen loopt in het geel-zwart. Laatst moest ik ergens signeren. Er stond een grote doos met posters klaar. Na een half uur was ik ermee klaar. Kwam die eigenaar van die zaak met nog zo’n doos. Voor de rese rvekeeper!”
Gelbschwarz is de bijnaam van Borussia. De volksclub heeft een plaats in zijn hart opgeëist, ondanks de in Nijmegen intens gehate clubkleuren. “Mijn vrienden hebben er nog wel moeite mee. Op vakantie zag mijn zoontje Dayen een shirtje hangen van Borussia. Ik zei: daar gaat papa straks in spelen. Hij wilde het meteen hebben. Toen een vriend van mij Dayen in dat shirt zag, werd zijn gezicht asgrauw. ‘Kan hij alsjeblieft een ander shirt aantrekken?’” Bekenden die de thuiswedstrijden bezoeken van BVB begrijpen het beter. “Die zijn meteen om. Tachtigduizend man kan er in het Westfalenstadion.
Onze Südkurve zingt de hele wedstrijd door en vraagt ons na afloop terug het veld op. Supportersgeweld kennen ze hier niet. In de wedstrijd tegen aartsrivaal Schalke waren er slechts verbale confrontaties. Er zaten in die wedstrijd wat staven waar je tegenaan kan hangen los. Die werden er door de Borussia-fans afgehaald en naar voren doorgegeven. Voor de tribune lag een keurige hoop metaal. In Nederland zouden ze er elkaar de hersens mee inslaan,” Clubliefde gaat ver bij onze oosterburen.
“Ik reed laatst in Kleve, net over de grens bij Nijmegen. Kom ik een klein autootje tegen. Helemaal blauw- wit geverfd, grote Schalke-stickers erop, twee Schalke-vlaggetjes op het dak. De mensen die erin zaten waren ook helemaal in het blauw-wit. Even verderop kwam ik een MSV Duisburg autootje tegen. Schitterend.” De stad Dortmund heeft nog vele geheimen voor Gentenaar. “Ik ben er zelden, ken de weg dus niet goed. Ik pendel meestal op en neer naar Nijmegen, waar mijn gezin is blijven wonen.”
Twee keer in de week slaapt hij in een appartement dat de vergelijking met een gevangeniscel verliest. Op de grond ligt een matras, er staan een keukentafel en een tv. Voor de ramen heeft de doelman kranten geplakt. “Meer heb ik niet nodig. Ik eet op de club of in restaurants, meestal met Cedric van der Gun en Ebi Smolarek. Ik heb voor een jaar getekend, weet niet wat er verder nog gaat gebeuren. Ik zou best langer willen blijven. Maar op een gegeven moment wil ik wel weer keepen natuurlijk. Ik zie het wel, maar voorlopig geniet ik.”
Bron: Sportweek