In Veronica-gids nummer 14 (3 t/m 9 april) van deze week, staat een stukje over de film Drijfzand en de schrijvers slaan de spijker op z’n kop!
Veronica-gids: “Een beetje Nijmegenaar zal blij zijn dat regisseur Kees Vlaanderen NEC als context voor z’n film gebruikte. Maar bij voetbal liggen sommige dingen wat gevoeliger: de figuranten in de Goffert werd verweten voor de camera’s harder te juichen dan voor hun ploeg.”
Drijfzand is zaterdag 3 april om 23.05 uur te zien op Nederland 3.
Bron: Veronica Gids
Drijfzand (1 ster)
regie en scenario: kees vlaanderen
Productie: humanistische omroep & pieter van huystee film
met: johnny de mol, dimme treurniet, nienke römer (van rozengeur en wodka lime)
uitzending: 3 april 2004
Een veelbelovende voetballer die een contract krijgt bij NEC (johnny de mol) gaat er langzaam aan onderdoor dat hij zijn moeder (nienke römer) nooit heeft gekend.
Zijn jonge vader (dimme treurniet) beweert dat ze dood is, maar de kijker weet wel beter – ze heeft hem vlak na de geboorte van hun zoontje in de steek gelaten. Voer voor een onvervalst polderdrame – de vader is een boer, de zoon een boerenzoon, en de setting is opgetrokken uit klein en gras en verwaaide voetbalvelden.
Kees Vlaanderen heeft het zich echter nogal moeilijk gemaakt door van de drie hoofdpersonen nogal zwijgzame types te maken die hun emoties maar moeilijk kunnen uitspreken. Zo zien we de moeder steeds glazig voor zich uitkijken wanneer ze zich ongemakkelijk voelt in het schoonouderlijk huis. En zien we de getroebleerde jongen ook steeds voor zich uitkijken wanneer hij met gewelddadige plannen rondloopt.
En zien we de vaer… enfin, u begrijpt het al. Aan de acteurs ligt het niet – vooral De Mol betoont zich een waardig drager van een moeilijke rol, hij komt erg volwassen over in zijn onvolwassenheid. Maar het script heeft hem en zijn medespelers eenvoudigweg te weinig te bieden. Wat emotioneel gezien een spannende tikkende tijdbom had moeten worden, ontaardt in een eindeloze reeks shots van gezichten en landschapjes voorzien van een contemplatief pianodeuntje, alsof we een hele film lang naar een aftitelingsequentie zitten te kijken.
Bron: Vara TV Magazine