Het seizoen 2017-2018 staat voor de deur en onze spelers mogen spoedig weer de wei in. Ik zal het meteen maar eerlijk bekennen: ik voel hem nog niet. De tik van de tweede degradatie in drie jaar tijd heeft er toch flink in gehakt. Tuurlijk, we zijn financieel ‘gezond’ en er lijkt een grote schoonmaak te hebben plaats gehad op het kantoor die hoop geeft dat er nu eindelijk ruimte is om weer vooruit te kijken. Maar uitkijken naar wat, ik vind het moeilijk.
Begrijp me niet verkeerd, degraderen an sich is geen onbekend terrein voor me. Ik ben nog van de generatie die het standaard jojoën van onze ploeg tussen de twee divisies bewust heeft meegemaakt in de jaren ’80 en de vroege jaren ‘90. De relatieve kalmte van het nieuwe millennium ervoer ik als een ongekende luxe. Wat ik steeds moeilijker vind is het gevoel van binding met de ploeg. De afgelopen jaren is het bij NEC een draaideur geweest van in- en uitgaande spelers en telkens als er eens een jongen tussen zat waarover ik enthousiast kon worden dan was hij binnen een jaar alweer weg. Ik weet het, zo werkt het nu eenmaal in het moderne voetbal. Maar dat maakt het helaas niet minder zuur. Ook leken de spelens die er kwamen steeds minder een eigen persoonlijkheid te hebben. Als ik terugblik op de afgelopen 3-4 seizoenen dan voelt het net alsof er een stenselmachine langs het veld stond die vormloze poppetjes uitflapte met een NEC shirt. Maar goed, wellicht ben ik dezer dagen gewoon een ouwe zeur.
Waar ik wel nog steeds echt enthousiast van kan worden is eigen jeugd te zien doorstromen. Jongens als Grot, Kadioglu en Sturing, schitterend. Lekker gretig en onbevangen. Spijtig is alleen dat ook zulke jonge talenten tegenwoordig helemaal gek gemaakt worden met belachelijke salarissen en transferbeloftes, terwijl ze op de keper beschouwd net om de hoek komen kijken. Zo hoor ik overal dat er grote interesse is voor Ferdi. En terecht natuurlijk, elke voetballiefhebber kan zien dat deze jongen meer talent in zijn grote teen heeft dan het gros van de selectie van vorig seizoen in hun hele lijf. Maar tegelijkertijd moet je ook constateren dat Ferdi vorig seizoen slechts een tiental keer in de basis gestart is en het verder vooral met invalbeurten moest doen. Bovendien kan ik me ook geen wedstrijd heugen waarin hij de negentig minuten vol wist te maken en kon hij eigenlijk ook alleen maar echt zijn stempel op de wedstrijd drukken tijdens een handvol van zijn invalbeurten. Daar is uiteraard helemaal niks mee, Ferdi is immers pas zeventien jaar. Dat soort dingen kost tijd. Dus dan denk je: laat maar eens een seizoen lang zien dat je als basisspeler belangrijk kunt zijn voor de club en dan ligt de voetbalwereld aan je voeten. In de Juup heb je ook wat minder druk en kun je je in de luwte verder ontwikkelen. Maar goed, zo werkt dat tegenwoordig blijkbaar niet meer als je de verhalen in de media moet geloven. In een tijd waarin een speler voor meer dan 200 miljoen (!!) verhandeld wordt en zaakwaarnemers meer oog hebben voor hun commissie dan voor de ontwikkeling van een speler is het niet zo raar dat jonge talenten het hoofd helemaal op hol gejaagd wordt. Maar jammer is het wel.
Onze nieuwe Technisch Directeur, Remco Oversier, zit ondertussen gelukkig niet stil. Werd ons door het vorige bestuur nog wijs gemaakt dat het dezer dagen bijna onmogelijk is om voor een schappelijke prijs Nederlandse spelers op te pikken en we daarom noodgedwongen de lagere buitenlandse divisies moeten afstruinen naar NEC spelers; Remco toont aan dat dit op zijn zachtst gezegd een nogal overtrokken denkwijze is. De nieuwe ploeg heeft bijna alleen nog maar Nederlandse jongens en een redelijk aantal daarvan kan in mijn ogen ook op Eredivisie niveau gewoon prima mee. En dat voor Jupiler salarissen. Dus waarom kan het nu ineens wel? Jansen, Joppen, Van de Pavert, Braken, Schuurman, Verdonk, Achahbar, Dijkstra, daar kun je dunkt mij toch best blij om worden. Tuurlijk, hier en daar zit er wel een barstje in. Jansen is lang geblesseerd geweest, Braken eveneens, Achahbar is nog niet helemaal fit. Maar goed, een club in onze positie moet het toch juist van dat soort gokjes hebben. Met de komst van Braken en Schuurman deze week lijkt de selectie momenteel ook redelijk in balans. Er kan natuurlijk nog veel gebeuren tot aan september, maar Oversier zal ongetwijfeld reservelijstjes klaar hebben liggen.
Waar Remco in zijn eerste maanden een prima indruk maakt op het gebied van spelerstransfers, daar deden de rare capriolen rondom het aantrekken van een nieuwe trainer wel de wenkbrauwen rijzen. Adri Bogers werd binnengehaald als assistant maar vervolgens binnen een week of drie al gebombardeerd tot hoofdcoach. Dan beklijft toch een beetje het gevoel dat we zitten met een ‘bij gebrek aan beter’ optie. Onze beoogde trainers konden of wilden niet komen en de voorbereiding begint alweer, dus dan moet de assistent het maar doen. Dat zal wellicht niet de echte reden zijn en we kunnen natuurlijk niet in de bestuurskamer kijken om te zien wat er allemaal achter de schermen gebeurt. Maar een beetje vreemd blijft het toch wel. En waarom dan ook nog een extra jaar aan het opgewaardeerde contract vastknopen? Moet daar vertrouwen in de nieuwe coach naar de buitenwacht uit spreken? Ontpopte Adri zich in zijn 2-3 weken op de Eendracht opeens als onvervalste supercoach en besefte NEC zich dat ze de beste man in eerste instantie schandalig ondergewaardeerd hadden? Ik ben benieuwd of we daar ooit nog wat meer uitleg over krijgen. In de tussentijd zullen we Bogers uiteraard het voordeel van de twijfel geven.
De resultaten in de voorbereiding doen me echter nog niet op de banken staan, maar er zijn veel mutaties dus dat heeft tijd nodig. Of we klaar zijn voor het nieuwe seizoen? We zullen het morgenavond gaan zien, thuis tegen Almere City. Een goed resultaat kan hopelijk het vuur in mijn buik weer doen ontbranden. Want zo’n waakvlammetje momenteel is ook niks.
Mark